Hjálparstarf og trú okkar

Það dregur að jólum. Á þessum tíma þegar við eigum að endurnýja hjarta okkar og trú, langar mig til að hugleiða stuttlega merkingu þess að hjálpa náunga okkar, og ég óska þess að við minnumst sérstaklega starfsemi Hjálparstofnunar kirkjunnar í bænum okkar.

Nú eru borg og bæir skreytt með fjölbreyttum ljósum og við heyrum gleðilega tónlist. Kirkjan býður upp á ýmsar samkomur fyrir jólin. Það er líf í kirkjunni.

En þannig er það ekki alls staðar í öðrum hlutum heimsins. Í landinu mínu ­Japan til dæmis, eru jól aðeins borgaralegt fyrirbæri en ekki trúarhátið (nema í kirkjunni). Þar eru jól ekkert annað en tækifæri fyrir fólk til að skemmta sér í jólaboðum.
Ég man eftir jólum í Japan. Mig langar til að segja ykkur frá þeim. Fyrir sex árum var ég prestur í lítilli kirkju í stórri borg í Japan. Hún var í fátæku hverfi borgarinnar og umhverfið var lítið spennandi.

Eigi að síður varð ég oft var við það á aðventunni að ungar konur frá Filippseyjum kæmu í kirkjuna og tækju sér rólega stund fyrir bæn sína. Þetta voru konur sem unnu í næturklúbbum eða á vínveitingastöðum í hverfinu. Það var eflaust erfið vinna, en þær unnu til að styðja fjölskyldur sínar í heimalandinu. Ég reyndi að hafa kirkjuna opna sem lengst svo að þær gætu komist inn og einnig leitaðist ég við að bjóða þeim í messu. Þær komu ekki oft í messu, en þegar við hittumst á förnum vegi, heilsuðu þær mér alltaf og voru mjög þakklátar. Þær töldu sjálfsagt að ég væri að veita þeim aðstoð. En í hreinskilni sagt, var það ég sem stóð í þakkarskuld við þessar ungu konur. Jafnvel í mína fátæku og litlu kirkju komu þær til að leita að heilögum stað til að biðjast fyrir. Sú staðreynd var mikil hvatning fyrir ungan prest sem var skiljanlega oft fullur vanmáttarkenndar í erfiðu kristniboðsstarfi.
Þessar ungu konur þörfnuðust kirkjunnar, en það sem meira var um vert; kirkjan þarfnaðist þeirra.

Ég hef upplifað sams konar reynslu mörgum sinnum síðar. Þegar ég vitja sjúklings eða heimsæki flóttamenn, þ.e.a.s. þegar ég reyni að leggja einhverja aðstoð af mörkum, fæ ég alltaf miklu meiri umbun í því en öfugt. Mér finnst það leyndardómsfullt verk Guðs. Sá sem reynir að hjálpa öðrum, þiggur hvatningu sína og umbun í því. Biblían flytur okkur þennan mikilvæga boðskap: “Sú fasta, sem mér líkar, er að þú miðlir hinum hungruðu af brauði þínu, hýsir bágstadda, hælislausa menn, og ef þú sér klæðlausan mann, að þú þá klæðir hann og firrist eigi þann, sem er hold þitt og blóð. Þá skal ljós þitt bruna fram sem morgunroði og sár þitt gróa bráðlega, þá mun réttlæti þitt fara fyrir þér, dýrð Drottins fylgja á eftir þér.” (Jesaja 58:68.) Guð vinnur á bak við þann sem tekur á móti hjálp, og fyrir honum eru veitendur og þiggjendur jafnir.

Nú langar mig til að snúa mér að Hjálparstofnun kirkjunnar. Starfsemi Hjálparstofnunarinnar er næstum eina kirkjulega hreyfingin sem alls konar fólk karlar, konur, börn og aldraðir getur tekið þátt í saman. Sérstaklega þegar börn eru annars vegar getur það verið fyrsta tilefni þeirra til að hugsa um fólk í fátækt, stríði eða hallæri, og til að reyna að veita því brautargengi. Hér finnst mér mikilvægt að kenna börnum grundvöll hjálparstarfs sem byggist upprunalega á kristinni trú.

Að mínu mati koma þar til að minnsta kosti þrjú atriði. Í fyrsta lagi eigum við ekki að reyna að komast hjá því að viðurkenna mikilvægi fjárhagsstuðnings. Peningar eru ekki allt, en peningar þýða mikið. Miskunnsami Samverjinn borgaði fyrir særða manninn. (Lk. 10:35.)

Í öðru lagi fylgir áþreifanleg aðgerð öllu hjálparstarfi, og hún getur verið nokkur fórn fyrir gefandann, til dæmis að vinna sem sjálfboðaliði eða að gefa í samskot af vasapeningum sínum. En að deila byrði sinni hvert með öðru er kjarni kristinnar trúar. Jesús hrósaði fátæku ekkjunni sem gaf smápening af skorti sínum. (Lk. 20:4.)

Í þriðja lagi þýðir hjálparstarf ekki aðeins peningastraum frá ríku fólki til fátæks fólks. Það gefur ekki heildarmynd hjálparinnar. Þegar við reynum að hjálpa öðrum á einhvern hátt, þá fáum við líka til baka dýrmæta gjöf frá þeim sem hjálpað var, en hún er ekki metin á vogarskálum verðgildisins. Guð heitir okkur því.

“Ef þú réttir hinum hungraða brauð þitt og seður þann, sem bágt á, þá mun ljós þitt renna upp í myrkrinu og niðdimman í kringum þig verða hábjartur dagur.” (Jesaja 58:10.)

Málstaður okkar byggist á þessu fyrirheiti Guðs. Þannig reynum við ekki að hjálpa öðrum vegna félagslegra reglna eða laga, heldur vegna elsku og trúar á Guð.

Starfsemi Hjálparstofnunar kirkjunnar er mjög áþreifanleg viðleitni til að “létta bróður böl”, en þar er innifalið meira en að safna samskotum. Fyrirheit Guðs auðgar okkar eigin trú og kirkju. Ég óska þess að sem flest fólk styðji starf Hjálparstofnunarinnar fyrir jól.

(Prestur inflytjenda, 11. desember 1997 Mbl.)