Hiroshima, Nagasaki….og ábyrgð okkar

Fyrir 56 árum, hinn 6. ágúst 1945, var kjarnasprengju varpað á Hiroshimaborg. Þremur dögum síðar, þ.e. 9. ágúst, sprakk önnur kjarnasprengja í Nagasakiborg. Þetta var í fyrsta og eina skipti í sögu mannkyns að kjarnavopn voru notuð.

Víða í heiminum eru haldnar minningarathafnir vegna Hiroshima og Nagasaki. Af hverju? Ef við berum bara saman fjölda fórnarlamba dóu samtals tæplega 200.000 manns í Hiroshima og Nagasaki, en 85.000 íbúar voru drepnir í sprengjuárás á Tókyó aðfaranótt 9. mars sama ár. Ég held að sagan um Hiroshima og Nagasaki segi eitthvað sérstakt og umhugsunarvert, og snýst um eitthvað annað og meira en bara fjölda fórnarlamba, rétt eins og í Auschwits. Hvað er þá sérstakt við þessa atburði?

Í fyrsta lagi er þetta dæmi um hvernig menn notuðu nýjustu vísindakunnáttu og tækni til að eyðileggja líf annarra í hundraðþúsunda tali. Afleiðing þessarar kjarnorku kvelur enn börn og barnabörn fólksins sem lifði af.

Í öðru lagi er það ólíkt “venjulegum” styrjöldum að sigurvegarinn, í þessu tilfelli Bandaríkin, hafi í raun tapað siðferðilegum yfirburðum sínum með því að nota kjarnavopn. Hiroshima og Nagasaki kenna okkur meðal annars að sérhver menning heims, hvort sem hún telst sigurvegari eða ekki, getur ekki talið sig hafa siðferðilega yfirburði yfir öðrum menningarheimum. Sú þjóð sem varpaði kjarnasprengjum var ekki hin svokallaða “guðlausa þjóð” Sovétríkin, heldur hin “guðhræddu” Bandaríkin, þjóð sem sendi fjölda trúboða um allan heim. Það er vel þekkt að lúterskir prestar blessuðu B29 flugvél sem var að leggja af stað til Hiroshima. Rétt eins og Auschwits sýndi Hiroshima mannkyninu að engin tiltekin menning, þ.á.m. trúarleg menning, væri yfir aðra hafin. Sú goðsögn á nýlendutímum sem taldi kristinn menningarheim gnæfa yfir alla aðra lagðist niður eftir árið 1945. Þá kom betur í ljós en nokkurn tímann áður að sjónarrönd menningarheimsins er siðferðilega jöfn og flöt fyrir alla.

Árið 1946, rétt eftir að Japan tapaði stríðinu, lýsti bandarísk kirkja yfir eftirfarandi; “Við skulum að byrja að iðrast ….. við játum það að notkun kjarnasprengna á Hiroshima og Nagasaki mun aldrei verða réttlæti í siðfræði mannkyns”.

Þessi yfirlýsing var ekki samþykkt af meirihluta bandarískra kirkna. Þrátt fyrir það minnir hún okkur enn þann dag í dag á mikilvægi sjálfsgagnrýni og gefur von um möguleika þróunar mannkyns. Í kjölfarið byrjaði reyndar bandarísk kirkja að senda trúboða til Japans sem friðarflytjendur. Ég get ekki ímyndað mér hvernig þessum trúboðum leið að koma í hringiðu andúðar og haturs sjálfum sér. Árangur þeirra sem trúboðar var skiljanlega ekki mjög mikill. Hins vegar hafa þeir eflaust hjálpað Japönum að skilja að bandarískir menn væru ekki skrímsli, eins og þeim hafði verið kennt þar til þá.

Í framhaldinu langar mig að skoða málið frá öðruvísi sjónarhorni en oft er gert. Tæplega 30 árum eftir ofangreinda yfirlýsingu bandarískrar kirkju sagði Japanskeisari Hirohito í viðtali við blaðamenn; “ Mér þykir miður hvernig fór í Hiroshima og Nagasaki. En þessir atburðir áttu sér í stað í hörðu stríði og þeir voru óhjákvæmilegir”. Þessi orð segja ekkert meira en að styrjöld stríði yfirleitt gegn almennri mannasiðfræði. A.m.k. sé ég ekki neitt sem varðar sjálfsgagnrýni Japans eða viðurkenningu á sekt Japana sem þátttakanda í stríðinu.

Mér sýnist að Hiroshima og Nagasaki séu orðnar eins konar “syndaaflausn” fyrir Japani. Yfirleitt er hugmynd Japana um Kyrrahafsstríð sú það var stríð gegn Bandaríkjunum sem endaði með kjarnasprengjum. Því meiri athygli og samúð sem fólk í heiminum hefur sýnt Japönum vegna Hiroshima og Nagasaki, þeim mun sterkar hafa Japanir upplifað sig sem fórnarlömb stríðsins. Er það rétt hjá Japönum að skilja söguna þannig?

Árið 1910 gerði Japan Kóreu að hluta lands síns. Kína varð einnig í raun nýlenda Japans árið 1932. Rétt eftir að Kyrrahafsstríð hófst byrjuðu japanskir hermenn að fara suður til Filippseyja og ríktu loks víða frá Índónesíu í austri til Burma (Myanmar) í vestri. Japan geymdi annars vegar ríkar náttúruauðlindir þessara landa, en krafðist þess um leið að Japönsk menning væri yfir menningu heimamanna hafin. Japanir neyddu m.a. íbúana til að læra japönsku. Í samanburði við Hiroshima og Nagasaki tölum við Japanir of lítið um þessa hlið sögu okkar. Japönsk stjórnvöld reyna meira að segja að fela slíkt og vilja hætta að kenna skólabörnum þessi sögulegu atriði. Eins og fréttir hermdu nýlega hefur þessi villandi söguskoðun Japana leitt til mikilla mótmæla í Suður- Kóreu. Slík mótmæli eru sjálfsögðu.

Þetta ber vitni um hvernig fólk og þjóðir “velja” sér sögu og staðreyndir til að segja næstu kynslóðum. Slík saga sem er “valin” að geðþótta og eftir því sem hentar sjálfsmynd þjóðar er ekki endilega í samræmi við sannleikann, a.m.k. ekki allan sannleikann. Ofangreint atriði endurspeglar fyrirlitningu og fordóma Japana gagnvart öðrum Asíubúum. Kennsla á sögu eigin þjóðar hefur mikil áhrif á ungu kynslóðina og mótar sjálfsmynd hennar. Japönsk yfirvöld hafa þegar framið stríðsglæpi gagnvart nágrannalöndum sínum. Ef þau “velja” villandi sögukennslu og endurframleiða fordóma meðal ungrar kynslóðar, er það ekki annar ítrekaður glæpur? Eru svona viðhorf ekki einnig svik til allra í heiminum sem vilja íhuga Hiroshima og Nagasaki? Við Japanir verðum að velta málinu fyrir okkur. Japanir geta ekki verið stoltir af sjálfum sér með því aðeins að framleiða tölvur og selja bíla. Það er nauðsynleg að sýna hugrekki til að viðurkenna sögu okkar í heild sinni.

Mér þýkir vænt um að Íslendingar halda minningarathöfn vegna Hiroshima og Nagasaki. Við verðum að íhuga hvað hægt er að gera til að hindra að “önnur Hiroshima” eigi sér í stað í sögu mannkyns. Til þess, verðum við öll í heiminum að horfa á eigin sögu í hreinskilni og kenna næstkomandi kynslóð um hana. Þetta á eins við um Íslendinga sem aðrar þjóðir heims.

Guð hjálpi okkur í þessu mikilvæga verkefni.

(Japani og prestur innflytjenda, 15. ágúst 2001 Trú.is)